To Bind Tigtly

Το Shibari μπορεί ιστορικά να εντοπιστεί στην πρακτική του hojojutsu, μιας μορφής πολεμικών τεχνών για τη σύλληψη και τον βασανισμό των αντιπάλων. Αυτή η πρακτική, η οποία χρησιμοποιήθηκε από τους σαμουράι κατά τη διάρκεια της δυναστείας Edo, περιελάμβανε τη σύνδεση του λαιμού και άλλων περιοχών του σώματος για τον περιορισμό των κρατουμένων. Μια άλλη μορφή τιμωρίας ήταν να εμπλέξει έναν κρατούμενο με σχοινιά για να περιορίσει το διάφραγμα του και ως εκ τούτου να μην μπορεί να αναπνεύσει και στη συνέχεια να συρθεί σε δημόσια θέα.

Σε γενικές γραμμές, η Ιαπωνία έχει «εμμονή» με τη δέσμευση. Ακόμη και το Hojojutsu δεν αφορά μόνο την τιμωρία και τον περιορισμό - όταν οι εγκληματίες κρεμούσαν, υπήρχε αισθητικό και καλλιτεχνικό αποτύπωμα σε αυτό. Για παράδειγμα, στις εικόνες, το Hojojutsu φαίνεται να περιλαμβάνει πάντα ένα μοτίβο πλεξίματος που συμβολίζει το χυμό ενός διαμαντιού.

Σταδιακά, το Hojojutsu μετατράπηκε σε μια μορφή δεσμών αγάπης που ονομάζεται kinbaku και μεταφράστηκε κυριολεκτικά ως "η ομορφιά της δέσμευσης σφιχτά" στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα. Από τότε, έχει γίνει μια όλο και πιο δημοφιλής πρακτική και έχει βρει το δρόμο της στα ιαπωνικά περιοδικά manga και S &M. Πράγματι, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1920, όλο και περισσότεροι φωτογράφοι άρχισαν να κάνουν ερωτικές φωτογραφίες που περιελάμβαναν δεσμά. Δημιουργώντας αυτή την αισθητική, αρχικά αναμόρφωσαν τη μορφή του Hojojutsu σε μια πιο ερωτική μορφή δουλείας για τις γυναίκες.

Αντίστοιχα, το παραδοσιακό ιαπωνικό θέατρο Kabuki άρχισε να ενσωματώνει σχοινιά στις εξαιρετικά στυλιζαρισμένες παραστάσεις του, παρουσιάζοντας τις πρώτες εικόνες αυτού που τώρα αναγνωρίζεται ως Kinbaku. Η τεχνική του Hojojutsu έχει επαναπροσδιοριστεί έτσι ώστε οι ηθοποιοί να μπορούν να εκτελούν τις κινήσεις τους με ασφάλεια στη σκηνή του θεάτρου και να είναι πιο αισθητικοί, δίνοντας στο κοινό μια πιο εμφανή οπτική experience.

Η λέξη Shibari ήρθε στη Δύση τη δεκαετία του 1990 για να περιγράψει το Kinbaku. Το Shibari ήταν κάποτε μια αυστηρά ιδιωτική δραστηριότητα, αλλά αυτό έχει αλλάξει τα τελευταία 20-30 χρόνια, από τότε που ο ιαπωνικός πολιτισμός εξαπλώθηκε στη Δύση. Ομοίως, με την πάροδο των ετών, η τέχνη του δεσμού έχει μεταμορφωθεί ξανά, απομακρυνόμενη από τις «ιδιωτικές» ρίζες της, για να πάρει περισσότερο μια μορφή καλλιτεχνικής παράστασης που περιλαμβάνει ανθρώπους δεμένους με νοθείες ανεξαρτήτως φύλου.

Το Shibari διαφέρει από τη δουλεία της δυτικής κουλτούρας σχοινιών με διάφορους τρόπους. Συγκεκριμένα, χρησιμοποιείται σχοινί από φυσικές ίνες, σε αντίθεση με τα συνθετικά και τις αλυσίδες, κατασκευασμένα είτε από γιούτα είτε από κάνναβη. Επικεντρώνεται στην τριβή και την αναδίπλωση αντί για κόμπους ή "ξύσιμο". Το σχοινί είναι διπλωμένο στη μέση, συνήθως περίπου 8 μέτρα συνολικού μήκους. Το σημείο όπου γίνεται η αναδίπλωση, ονομάζεται bight και έχει βαθιά εστίαση στην αισθητική των δεσμών. Επιπλέον, ο Shibari χρησιμοποιεί δομικά στοιχεία και επαναλαμβανόμενα μοτίβα που ταιριάζουν μεταξύ τους για τη δημιουργία συνδέσμων.

Σε αυτό το σημείο πρέπει να καταστεί σαφές ότι το kinbaku είναι μια πρακτική στην οποία ο rigger (το άτομο που δεσμεύει) παίρνει ένα τεράστιο ποσοστό ευθύνης για το άτομο που εργάζεται ως κάτω σχοινί . Κατά την εξάσκηση του shibari ο πιο σημαντικός παράγοντας πέρα από την τεχνική είναι η επικοινωνία των ανθρώπων που προσπαθούν να αλληλεπιδράσουν. Πρέπει να υπάρχει επικοινωνία και πραγματική κατανόηση των αναγκών και των ορίων του ατόμου πριν από οποιαδήποτε πρακτική. Πέρα από basic γνώση της ανατομίας και την απομνημόνευση των θέσεων των νευρικών κέντρων του σώματος, είναι απαραίτητο για ένα άτομο πριν συνδεθεί να ενημερώσει το άτομο για την κατάσταση της υγείας και της ψυχολογίας του. Για παράδειγμα, μια ερώτηση που αποτελεί basic ευθύνη του ατόμου με σχοινί, είναι εάν το υφιστάμενο άτομο (σχοινί κάτω) παίρνει οποιοδήποτε είδος φαρμακευτικής αγωγής ή έχει υποστεί σημαντικούς τραυματισμούς στο παρελθόν. Το πιο σημαντικό σημείο γνώσης για έναν rigger είναι να γνωρίζει πώς να προσαρμόσει τις τεχνικές του για να καλύψει συγκεκριμένες ανάγκες και πιθανά απρόβλεπτα ζητήματα που μπορεί να προκύψουν κατά τη διάρκεια της συνεδρίας.